Marit Kaldhol: Blondene gir seg ikkje

Eit utdrag

 

Fingrane klamrar seg til rattet. Eg sit høgt i bilen, vinden slit i hår og klede. Dei våte fjøresteinane altfor nær. For kvar sving blir eg kasta over til sida. Eg konsentrerer meg om å halde bilen på vegen. Farten er høg. Vindstyrken aukar. Sjøen klaskar i asfalten. Akkurat i det ein måse stuper heilt nær, skjer bilen ut over sjøen. Bølgjene er mørkegrøne under meg. Eg slepper ikkje taket i rattet.

Eg ser bak. Gutungen sit der. Fastspent i baksetet. Der løftar han ostebiten mot munnen
Bit av ein liten bit. Gaper opp og viser meg. Eg ser ostesmular på tunga hans før munnen lukkar seg. Bilen hoppar på bølgjene. Søkk ikkje. Det går fint.

Vêret skiftar Han klarnar opp. Eg sit i bikini på det vesle akterdekket. Nyt vinden. Det er ikkje ein bil, det er ein kvit båt.
 Båten held høg fart, styrer stødig mellom øyer og holmar. Eit ope landskap. Kroppen min har fine former. Havskummet er kvite blonder rundt holmane. To brune steinar stikk opp.

Båten svingar. Styrer inn i eit sund som ser trongt ut. Eg bør reise meg. Bør ta styringa. Vêret er nydeleg, men sundet er ikkje meir enn eit par meter på det smalaste. Og med denne farten. Men eg blir liggande. Eg er fornøgd med bikinien, eg tar meg godt ut i han. Ungen er ikkje å sjå.

Det tronge sundet kjem nærare. Båten siktar seg inn. Går rett på. Saktnar ikkje farten.
Berget på begge sider er vått av sjø.
Blondene gir seg ikkje.

Foto: Dagbladet

---